Rozdział ósmy

                                                        Rozdział ósmy

Gdy tylko wstałam, zaraz pomyślałam o tym, że wypadałoby zadzwonic do Klaudii – w końcu muszę się komuś wygadac, nie? Zabrałam się więc za mycie zębów i doprowadzenia do porządku dziennego. Wreszcie gotowa sięgnęłam po komórkę i wystukałam w sms'ie: Za 10min. Na skype <3. Włączyłam szybko laptopa, nie musiałam długo czekac, bo już po chwili wyświetliła mi się przyjaciółka z dzwoniącym połączeniem.

• No nareszcie się odezwałaś :) A już myślałam, że o mnie zapomniałaś
• Też cię kocham :) Nie no, po prostu w ostatnim czasie tyle się wydarzyło..
• No to na co czekasz, opowiadaj! Jak było na koncercie?
• Dobra, dobra, nie napalaj się tak, easy
• Okej już się uspokoiłam
• No to jeszcze pozostaje tylko pytanie: Czy na pewno siedzisz?
• No i tak się jeszcze pyta, no pewnie, że siedzę :*

Zaczęłam opowiadac Klaudii o moich ostatnich przygodach we Francji. Nie mogła w to wszystko dziewczyna uwierzyc - wierzcie mi, jej mina była nie do opisania – mówiła wszystko.

• Jejku, Elena, czy ty zawsze musisz miec takie szczęście?!

• Oj nie mów tak, dobrze wiesz, że tak nie jest. Zresztą mam nadzieję, że jeżeli wszystko będzie dobrze i utrzymam z nimi kontakt, a w szczególności z Harrym to jak tylko wrócę do Polski zaraz ci ich przedstawię

• No ja myślę

• Dobra ja już muszę kończyc. Wiesz, muszę się wyszykowac, bo jak mnie zobaczą w tym stanie to nie będzie dobrze

• Okej, trzymam za ciebie kciuki. Papa

Po zakończonej rozmowie, przebrałam się w to klik i popsikałam się jeszcze jakimś perfumem. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi

• Skąd wie...- nie dokończyłam bo zaraz wpił się w moje usta
• Hej- powiedział wyszczerzony
• Wariat
• Poczekaj chwilkę
• Na ciebie zawsze
• Mógłbyś- pokazałam na naszyjnik i odwróciłam się do niego tyłem odsłaniając kark z włosów
• Jasne
• Wow!
• Co? Coś nie tak?!
• Nie nic, tylko po prostu jestem pod wrażeniem
• Ale czego?
• Bo jako pierwszy z płci męskiej zapiąłeś ten łańcuszek ;)
• Dla ciebie wszystko. To co idziemy, bo chłopaki czekają...
• Już, już

Schodząc na dół, przez oszklone drzwi zauważyłam mnóstwo fotoreporterów i fanek.

• Matko kochana!

• Nie martw się. Mój ochronisz czeka już na nas, a auto stoi niedaleko

• Dobrze wiedziec Chociaż trochę dziwnie się czuję, bo pomyślec, że jeszcze niedawno zachowywałam się tak jak one

• Heh, ale ty jesteś wyjątkowa dlatego teraz jesteś tutaj, a nie w ich tłumie- gdy tylko to powiedział zaraz się zarumieniłam, cholera, nie umiem już nad tym przy nim zapanowac .

Gdy tylko doszliśmy do drzwi, zauważyłam ochroniarza. Przywitał się ze mną, a zaraz potem z Hazą. Po wyjściu, zaraz oślepłam - dosłownie! Nawet straciłam grunt pod nogami, ale na szczęście był przy mnie loczek i poczułam jak mnie przytrzymuje.

• W porządku?- spytał zatroskany

• Tak, tak...po prostu nie spodziewałam się czegoś takiego

• Jeszcze chwilkę i zaraz będziemy w aucie- w tym momencie zauważyłam czarną limuzynę

• Szybko, wchodź, bo nas zjedzą :)- zrobiłam jak mi powiedział, słysząc tylko za sobą słowa typu: Harry! Harry, tutaj jestem! Harry, czy to twoja nowa dziewczyna? Czy jesteście razem? Ale Harold nic nie odpowiadał tylko szybko wszedł zaraz za mną i zatrzasnął drzwi
• O są nasze gołąbeczki, witamy w naszym świecie kochana :P
• Cześc chłopcy

• Przepraszam, postaram się następnym razem o więcej ochroniarzy. W porządku?

• Tak, tak- i w tym momencie popatrzyłam na swoją rękę, okazała się mieć chyba z 5, czy 6 siniaków

• Pokaż!- wykrzyczał zielonooki
  

• Nie, to nic

• Pokaż- i wziął moją rękę- Ja, ja naprawdę przepraszam, że cie na to naraziłem, boli? Może pojedziemy do lekarza?!

• Nie, naprawdę nic się nie stało. Trochę poboli i przestanie. Wiesz ile miałam już siniaków?! Jeden w tą czy w tą niczego nie zmieni

• Jesteś pewna?- powiedział zatroskany

• W 100%

• Nie martw się, ja też kiedyś zostałem pokiereszowany przez fanki- oznajmił Liam, a ja odpowiedziałam mu lekkim uśmiechem

W ciągu jakiś 45 minut znaleźliśmy się już chyba na miejscu. Nie wiedziałam, czy na pewno, ponieważ samochód miał przyciemniane szyby.

• To co, gotowa
• Aha

Harry wyszedł pierwszy i pomógł mi wysiąśc z auta. Zaraz za mną wyszła reszta. Zobaczyłam wielki budynek z mnóstwem czarnych (podejrzewam, że przyciemniane) okien. Wchodziliśmy po wielkich krętych schodach, aż wreszcie dotarliśmy to gigantycznego studia. Chłopcy rzucili swoje rzeczy i poszli do pokoju który przedzielała szklana szyba. Ja usiadłam na wielkiej kanapie i zaczęłam przypatrywac się jakiemuś facetowi, który naciskał pełno przycisków. Czułam się dośc dziwnie. Miałam wrażenie, że jestem w takim specjalnym policyjnym pomieszczeniu, gdzie przez szybę rozpoznaje się złoczyńca. Tylko, że w tym wypadku, niegrzecznymi chłopcami byli oni.

Przez cały ten czas podziwiałam ich śpiew i to jaką czerpią z tego radośc – widac było, że są w swoim żywiole. Nagle, przez mikrofon ktoś powiedział, że na dzisiaj koniec. 1D wyszli cali popłakani ze śmiechu i pełni endorfin.

• 
  I jak ci się podobało?- zapytał loczkers
• Było świetnie, wreszcie zobaczyłam, gdzie nagrywacie!
• Nie nudziło ci się?
• Nie wprost przeciwnie! Zresztą przy was nie da się nudzic, wiesz mi, że wystarczy samo oglądanie was przez jakieś 10 minut i już poprawia się humor
• Heh.
• Chłopaki, która godzina?
• Dochodzi 18:00, a co?
• Nie nic, tak się tylko pytam, bo miałam rozmawiac z mamą przez skype o 22:00
• To co będziesz robic do tej pory?- zapytał Zayn
• Nic, pójdę teraz do hotelu i zanurzę się w książce
• Nie ma mowy!- zaprotestował zielonooki- zapraszam cię na kolację, na pewno jesteś głodna- powiedział pokazując te swoje dołeczki, którym nie mogę się oprzec
• Skoro tak, to się zgadzam :)
• Ej, a my?!- wtrącił Nail
• Cicho Nail, my zjemy w domu pizzę- powiedział Lou, puszczając oczko do Hazy
• No dobra :(
• Nie martw się Nail, odbijemy to sobie kiedy indziej- pocieszyłam chłopaka
• Trzymam cie za słowo

I tak wszyscy pożegnaliśmy się i udaliśmy w swoje strony.